And how by suffering... (Part II)

Cher Howard,

Ja, ik hou van tenoren. Net als jij. Wat een mooie solo’s heb je hen geschonken! Het begon al in Gehtsemane. Zo aangrijpend waren de melodische lijnen dat drie bassen zich spontaan aanboden om de tenorpartij te versterken. Hoorde ik achteraf. De tenoren moesten wel heel alert zijn om hun inzetten niet te missen. Gelukkig keken zij gehoorzaam naar de dirigent. We kennen allemaal het koordirigentenverdriet, een slepende depressie veroorzaakt door het aanhoudend in de ‘score’ blijven kijken van amateurzangers, waardoor de dirigent zich in het zweet zwaait voor niets. Regardez-moi, mes chers!

Wondermooie teksten gebruikte je. Daar kan mijn kerklatijn niet tegenop.

De quote die me eeuwig zal bijblijven is “They that had seene this pitifull procession from Pilates Palace to Mount Calvarie” uit Golgotha, waar het koor net niet struikelde over de tekst. Volgens Google Translate is een pitifull procession in het Frans “un cortège pitoyable” of in het Nederlands “een deerniswekkende optocht”. Waarom je dat in zo’n pittig (schijnt het favoriete adjectief van de dirigent te zijn) ritme gezet hebt, is mij een raadsel. In mijn tijd kenden we nog geen rappers en waren processies theatraal en traag.

Dat van die 9 rijen prinsessenboontjes, is dat gospel of zoiets? Moest ik even opzoeken op Wikipedia, hoor. Ik was me er in 1888 wel van bewust dat er ooit meer verhalende muziekgenres in de religieuze sfeer zouden ontstaan. Bach had al een verteller in zijn Mattheuspassie maar jij hebt dit op een ander niveau getild, namelijk dat van het koor.

J’adore ton cross-over d’ailleurs. Dat was in mijn tijd nog muzikale waaghalzerij en het risico om gecanceld te worden door de Kerk wilde geen enkele componist lopen. Alleen het gregoriaanse Dies irae durfden wij tot een soort ‘pomp and circumstance’ verwerken. Collega Verdi ging hier heel ver in. Ik lees nu wel in diezelfde Wikipedia dat ik de religieuze muziek vernieuwd heb. Dat was meer dan een eeuw voor jou, cher Howard, maar je kan er niets aan doen dat je zoveel later geboren werd.

Dat duet met die twee cello’s in Lamentation had ik zelf geschreven willen hebben! Met tranen in de ogen zat ik te luisteren. Dat jij zo’n groots werk liet begeleiden door een klein ensemble heb ik zeer gewaardeerd. Het schijnt ook goedkoper te zijn.

Ik hoop net als jij dat dit magnifiek koor ons nog eens bijeenbrengt in een concert. Als het kan op de mythische bühne van het Théâtre des Champs-Elysées in Parijs. Dat is dichter bij huis (ik verblijf op Père-Lachaise) en ik begreep dat jij ook een stek in La douce France hebt.

Bien fait!

Gabriel Fauré