deCHORALE@theMOVIES op 20 en 27 november (Koningin Elisabethzaal Antwerpen) en op 3 december 2022 (Concertgebouw Brugge) Ann D’Haese – T11
WAT VOORAFGING: In plaats van een gedegen Requiem waarbij het publiek ingetogen en vol reflectie luistert, komt er filmmuziek op de concertkalender. Waar normaal tekst en vlekkeloze uitspraak ons redden moeten we het nu met een batterij open klanken stellen. De techniek van het oe-oo-aa-zingen - de backing vocals eigenlijk - wordt er ingedrild. De ‘ng’ wordt als zelfstandige koorklank geïntroduceerd. Kristien vindt onverdroten nieuwe inzingoefeningen uit. Tellen krijgt een totaal nieuwe dimensie, niet iets binnen het metrum van een maat of hooguit 3 maten maar wel iets van bladzijden lang. We leren verticale composities zingen, de vertrouwde polyfonie is ver weg. De repetitieruimte in Lier heeft nog nooit zo vol gezeten. De tenoren - die wel wat verdrukking gewend zijn - zitten vrijwel zonder adem- en beenruimte tegen de biechtstoelen geplakt en persen er moedig de aa’s en oo’s uit.
19:50 Het gelegenheidskoppel T11 & T09 begeeft zich gearmd en feestelijk gekleed tussen het publiek, zwaait minzaam naar bekenden en onbekenden (kwestie van indruk te maken op mekaar) en stelt zich dan op voor de spots alwaar de flits van Cecile’s fototoestel hun showgehalte vereeuwigt.
19:59 Onze dirigent maakt zijn blijde intrede, in ecru Mozartjas met slippen en noppen en met zijn favoriete sopraan (S23) aan de arm.
20:00 Het Main Theme (John Williams) uit Star Wars (George Lucas) zet met veel taratata en geroffel dit bijzondere concert in. Op een zwarte achtergrond met fonkelende lichtjes krijgt het publiek een aftiteling te zien waarbij niet enkel de sterren, kanonnen en stille krachten voorbij komen maar werkelijk elke koorzanger. Fans zijn trots en borsten zwellen.
- Welkom! Vandaag treedt deCHORALE uit zijn comfortzone!
(Peter Van Den Begin, verwelkomer en acteur) -
20:07 Vanop het grote scherm verwelkomt Peter Van Den Begin in gestileerd Antwerps de toeschouwers. Wie door de concertaffiche overtuigd geraakt was dat de bekende acteur er live zou zijn, 3x dan nog wel, heeft de beginselen van de marketing niet begrepen.
20:09 Heroic Weather Conditions of the Universe (Alexandre Desplat) uit Moonrise Kingdom. Sopraan Jolien De Gheyndt overloopt alle instrumenten van het orkest in deze muzikale suite. Eerst een harp… De tenoren krijgen een instant opstoot van nervositas. Zal Paul de start van hun nanana aangeven of niet? Bookmakers van MusicBet, een gokkantoor gespecialiseerd in muziekoptredens, bepalen met 75 tegen 1 dat hij het niet doet. (Helaas voor de fortuinzoekers, om 20:13:47 doet hij het.)
Op 27 november werd tijdens de raccord de wedstrijd België – Marokko in Qatar gespeeld, waardoor men her en der op pupiters telefoon- en minitabletschermpjes zag met daarop een grasveld en wriemelende figuurtjes, dit alles met een gebrek aan concentratie en niet-synchrone emoties tot gevolg. (Het moet gezegd dat de muzikanten die het dichtste bij Paul zaten dit niet waagden.)20:15 Daar hebben we verteller Peter terug, vanuit het rode pluche. Met de ogen strak op de autocue kondigt hij de volgende vier nummers aan en geeft het stokje dan door aan de dirigent: Maestro!
20:20 Het actieritme zit er meteen in met Duel of the Fates (John Williams) uit Star Wars. “Kor-ah, Mah-tah, Kor-ah, Rah-tah-mah”, zo supportert het koor vurig en ferm voor de Jedi. Niet moeilijk dat de goeie winnen. De kracht van muziek! (Een wonderbaarlijk goed lichtgevend zwaard helpt natuurlijk ook.)
20:24 Van een fictief-sterrenstelsel-taaltje dalen we af naar oe’s en a’s en flarden Engels in The Road Goes Ever On (Howard Shore) uit Lord of the Rings. De hoorns zorgen voor kippenvel en de dwarsfluit van Vera vervoert ons zo naar Ierland, dat zijn typische folkklank hoorbaar uit Midden-Aarde gehaald heeft.
- Muziek is de lijm van de film (Mathias Coppens, componist) -
Hola stop, T11!!
Lieve lezer, ik realiseer me al schrijvende dat uw telefoonschermpjes zouden ontploffen, uw ogen dodelijk vermoeid raken en uw leesvolharding danig op de proef gesteld worden met een logboek dat 16 muziekstukken, 5 introducties van Peter VDB en 1 bisnummer omspant. Als u hier nog bent - in dit verslag, bedoel ik - dan geef ik nog mee dat de blazers dit concert op bijzondere wijze kleurden, afwisselend warm, ontroerend, strijdlustig, triomferend. Dat we bont schakeerden met Zimmer, Williams, Shore en nog veel meer, om te eindigen met de onvolprezen Morricone. Over deze laatste vertelde Paul meermaals dat hij zijn eigen composities dirigeerde zonder het orkest ook maar één keer aan te kijken, zo was hij gefocust op… jawel, de partituur. Iets wat wij onze leider, tot zijn groot verdriet, voortdurend lappen.
21:35 Slechts één man is de hele tijd hardnekkig met zijn rug naar het publiek blijven staan: de dirigent. Het hoort natuurlijk bij de job maar het blijft curieus, aangezien wij koorzangers zelfs vanuit het duister contact met het publiek moeten maken met de middelen die we daarvoor hebben: onze stem, onze houding en onze ogen en gelaatsexpressie. Ten langen leste keert Paul zich dan toch om en neemt dankbaar het enthousiaste applaus in ontvangst.
Het publiek schoot uit de fauteuils en kreeg een wervelend bisnummer, “A Flourishing FlowerFlight Fantasy” van de huiscomponist voor deze productie, Mathias Coppens. Een hommage aan John Williams ‘en iedereen die de fantastische zuiverheid van het innerlijke kind heeft omarmd’.
Mijn innerlijke kind heeft genoten en dat van u allen hopelijk ook.