Een babbel met ... enkele nieuwelingen

We hebben de afgelopen maanden weer een aantal nieuwe leden mogen verwelkomen.

We hebben gepolst naar naar hun drijfveren om bij deCHORALE te komen en hoe ze ons koor hebben leren kennen. Van sommigen hebben we een kort of iets langer antwoord gekregen.

Eva Jacobs: ‘Leve de buurvrouw’

Waarschijnlijk had ik jullie allen nooit gekend, als mijn lieve buurvrouw me niet had aangesproken over deCHORALE …

Zang en muziek in alle stijlen waren al zo lang ik weet mijn betrouwbare creatieve uitlaatklep naast een iets ‘drogere’ professionele bezigheid. Dit voor mij zo noodzakelijke evenwicht was de laatste jaren spijtig genoeg wat zoekgeraakt en daar had ik het meer dan moeilijk mee. De buurvrouw zag dit en stelde me de oplossing voor.

Lang moest ik er niet over nadenken, maar groot was mijn ongeduld, tot er eindelijk enkele dagen voor mijn verjaardag audities werden gehouden. Glashelder en met een charmante bezorgdheid werd ik begeleid door de procedures. Amai, zo streng, het zal er wel menens zijn, maar dat mag. Goed om nog eens uit de pijp te moeten komen...

Het moment was daar. Ik weet niet goed waar ik zo zenuwachtig voor moest zijn, want een niet aflatende brede glimlach vol binnenpretjes en een vaderlijk zachte, doch strenge nieuwsgierigheid zijn me hiervan bijgebleven. Ik mocht! Die ochtend kreeg ik nog een warme zorgende mantel om, vooraleer ik SP01 kon worden genoemd. De motor was duidelijk goed gesmeerd en deed zijn werk zonder sputteren.

Al gauw bleek de beperkte wereldschaal, toen op mijn eerste dag het ene na het andere bekende gezicht opdook vanuit zeer verscheiden verledens …, of was het koor nu zo groot?

Waar ga ik in godsnaam zitten? Bij het zien van die woelige zee van mensen, verried niets hoe de stemmen gerangschikt waren. Het dichtstbijzijnde slachtoffer leek me zeer aanspreekbaar en antwoordde geïnteresseerd alsof we al jaren bevriend waren. Hij wees me in de goeie richting: de plek waar 2 paar open armen onder tintelende oogjes klaarstonden om me te verwelkomen. Ze bleken vreemd genoeg verantwoordelijk voor mijn stem? Ook daar hebben ze aan gedacht!…

Nu, zo’n acht maanden en ontelbare fijne indrukken later, voel ik me opnieuw rijk.

Dankjewel, buurvrouw!

Karla Stessel en Jan Cool: een tenorenduo

Wij zijn Karla en Jan, nieuwe tenoren bij deCHORALE. Als cisvrouw (ook al zingt ze bij de mannen) en cisman zijn wij desondanks zeer gelukkig getrouwd. 😉

De Canto General ligt bij ons al 30 jaar op de bovenste plank en wordt gekoesterd. Dat een keer kunnen/mogen meezingen is onze grootste motivatie.

We hebben wel wat ervaring met kleinere koren, zowel als zangers en als muzikanten.

Door bij deCHORALE te komen zingen opent zich voor ons wel een heel andere muzikale wereld, vooral qua repertoire en de professionele begeleiding.

Fijn om te doen.

Marnix Van Soom: drummer, zanger en pianist

Ik ben Marnix. Ik maak installatiekunst en speel drum bij Tin Fingers. Ik speel ook piano en hou van zingen. Blij om bij het koor te mogen beginnen!

Dominique Dousselaere: van kleinkunst tot Bach

Als je opgroeit tussen dominante vrouwen die graag zingen en dansen, is de kans niet gering dat je dit ook hebt meegekregen. In de jeugdbeweging, later in kleinkunst- en folkgroepjes, wat gitaar erbij ,…

Pas op mijn 45ste ben ik eerder toevallig met het koorleven in aanraking gekomen. Veel te laat eigenlijk. De muziek van Bach heeft mij altijd geraakt. Onder ‘zachte dwang’ van mijn echtgenote (alt Marijke van der Wal) heb ik vorig jaar de stap gezet naar deCHORALE. De Mattheuspassie mogen meezingen was een hemelse belevenis. Nadien volgden de mis van Gounod en de Rubenscantate. Thans is het hier in huis één en al Canto General...

Kathleen Boeckx houdt van een uitdaging

Mijn naam is Kathleen, ik ben 53 en woon in Kieldrecht. Mijn partner en ik zijn samen sinds 1989 en (burgerlijk) getrouwd in 1994. We hebben samen 4 kinderen (15, 18, 20 en 22 jaar).

Van opleiding ben ik sociaal verpleegkundige. Ik werkte een 20-tal jaar bij OCMW Antwerpen, waar ik verschillende jobs deed. Sinds 2015 werk ik bij de dienst Casemanagement van stad Antwerpen. We werken met dak- en thuisloze mensen met een meervoudige problematiek, waaronder verslaving, die vaak ook een justitieel dossier hebben. Met hen proberen we een hulpverleningstraject aan te gaan, in samenwerking met allerlei instanties en diensten, waarbij we vaak de verbindende factor zijn.

Ik ben opgegroeid in een grote muzikale familie. Samen zingen en musiceren zijn me dus niet vreemd. Op 5-jarige leeftijd startte ik in de samenzangklas van Lieve Suys, in de Muziekacademie van Merksem, wat later uitgroeide tot het Merksems Jeugd- en Kinderkoor en nog later Scaldis Cantat werd. Van Lieve Suys leerde ik enorm veel, maar vooral de liefde voor het (samen) zingen.

Wegens studies en een beginnend gezinsleven ben ik hier in 1994 mee gestopt, maar sloot me wel aan bij Solidariteitskoor Frappant, waar ik nu nog steeds vooral in de instrumentengroep speel (dwarsfluit, piccolo en een beetje panfluit), maar ook mee zing.

Een druk gezinsleven hield me wel wat jaren bezig (😊), maar in het voorjaar 2022 begon het toch te kriebelen om meer te gaan zingen. In een zotte bui schreef ik me in voor de auditie bij het Octopuskoor en wonder boven wonder mocht ik starten! Plots was ik projectzanger. De kriebel werd alleen maar groter, waardoor ik kort nadien ook startte bij Amici, Vocaal Ensemble in Wilrijk en me iets later ook inschreef voor de audities bij deCHORALE (omdat de CG weer eens iets anders is en ik ook wel van een uitdaging hou 😉). In maart 2023 zong ik het allereerste concert van het Mahler Student Festival Orchestra mee, waarmee ik daar nu ook projectzanger ben.

Verder hou ik van reizen, moto rijden, een feestje meepikken, afspreken met familie of vrienden, een boek lezen, naar een (theater)voorstelling of concert gaan en natuurlijk ben ik de allergrootste fan van mijn gezin.